De eerste dagen deel 2

Woensdag 1-5
's Ochtends al vroeg wakker en voor het ontbijt lekker in ons blootje een bad genomen onder de waterval. Best verfrissend. Nest wist ons te vertellen, dat zij die nacht op de boot kou hadden liggen lijden onder twee dekens :-) Voor hen is het winter en dus koud, waar wij het af lopen te knippen van de hitte :-).
Bij het vertrek een paar mensen meegenomen die we een eind verderop af zouden zetten in een groot dorp. Nest bood ons een niet geplande excursie aan door het dorp. De kinderen daar gingen helemaal uit hun dak en al 'Vaza, Vaza' roepend liepen ze met ons mee en na twee stappen aan land hadden we ieder al twee of meer kinderen aan één hand hangen :-) Een erg bijzondere en leuke ervaring. De kinderen voelden aan onze huid of dat 'witte' wel echt was :-) Het dorp had een behoorlijke tabaksplantage en was dus redelijk 'rijk' in die zin. Er waren twee enorme loodsen vol met tabak aan het einde van het dorp. Terug bij de boot afscheid genomen van de kinderen en we werden al 'Vaza' roepend uitgezwaaid. Een erg indrukwekkende en bijzondere ervaring.
Uiteraard weer aan de oever genoten van een heerlijke lunch. Daarna verder en aangelegd bij een bos langs de oever. Daar onze eerste lemuren gezien, twee bruine en een witte. De witte lemuur vond ons wel interessant en sprong meer dan vijf meter naar de volgende boom, waar hij/zij rustig naar ons ging zitten kijken. Erg mooi dier, met erg bijzondere ogen. Op de terugweg naar de boot nog wat vlinders op de foto gezet.
Al snel na het vertrek spotte Nest een krokodil, die met zijn bek open achter een hoop takken lag. De boot kon zo dicht bij komen, dat we het geel in zijn bek konden zien tot aan zijn huigje toe :-). Een imposante rij tanden en ogen als een stel knikkers. Er gebeuren jaarlijks wel een aantal ongelukken met krokodillen, meestal met slechte afloop.
Rond vijf uur aangemeerd voor de nacht en in het donker bij kaarslicht een Malagasische schotel gegeten. Erg lekker! Na het eten werd een kampvuur aangelegd met het hout dat ze tijdens de lunch hadden meegenomen. Het vuur brande net, toen vanuit het dorp een oude man met een zelfgemaakte banjo kwam, met een groep dansende en zingende jongedames, met in hun gevolg zo een beetje de rest van het dorp. Er zat geen 'uit-knop' op en ze bleven maar doorgaan en uiteraard moesten de 'Vaza' ook een paar keer mee dansen. Mijn fotocamera en met name het terugzien van de foto's was voor hun een hele belevenis. Op enig moment stonden er zo een man of tien achter me op een schermpje van 3 inch zichzelf of hun vrienden te bekijken. Erg leuk :-) Een groot deel van de avond hadden we een klein meisje tussen ons in, dan wel op schoot zitten. Ze wilde van alles zien en voelen :-) Het blijft bijzonder hoe ze hier tegen buitenlanders aan kijken. Als we met de boot varen rukken hele dorpen uit waar de kinderen aan de oever staan te zwaaien en 'Vaza, vaza' roepen. Hoe zal dit over tien jaar zijn........??
Tijdens de avond kwam een wandelende tak uit het hout gekropen en zat naar het vuur te kijken. Bijzonder beest hoe hij daar op zijn achterpoten zat. Daarna kwamen er vanuit het riet nog een aantal andere soorten wandelende taken aangevlogen.
Om 22.30 uur pas onze tent opgezocht.

Donderdag 2-5: Vervolg river-cruise
's Ochtends weer vroeg wakker en eerst aan de slag met het maken van een foto van een wandelende tak die op onze tent zat. Het leek net ET met zijn lange lijf en bolle ogen.Tijdens het ontbijt dit keer geen les Malagassisch, maar voor Nest een aantal woorden in het Nederlands opgeschreven die hij vertaald wilde hebben.Vervolgens vertrokken voor het laatste stukje Tsiribihina-rivier. Weer erg mooi en steeds kinderen aan de oever roepend en zwaaiend. Net voordat we bij Belo-sur-Tsiribihina aankwamen nog even een plaspauze ingelast. Toen we de oever op geklauterd waren, kwamen we er achter dat we net bij een paar huizen waren afgezet, waar iedereen tijdens de plas net naar buiten kwam rennen om naar ons te zwaaien :-) Daar zit je dan als toerist met witte billen :-) Bij Belo nog geluncht, eindelijk dan de kip die ons de hele reis tokkend gezelschap had gehouuden :-) Verser dan vers dus. Nest en de crew hun fooi gegeven en afscheid genomen. Dat viel zowel ons als hun zwaar. Blijkbaar waren we geen 'doorsnee toeristen'.Bij Belo nam Feno het over en gingen we de weg naar Bekopaka op. 'Weg' is een te goede benaming voor wat niet meer is dan een hobbelig zandpad, dat alleen van begin april tot oktober open is. De rest van het jaar is deze 'weg' door de regen onbegaanbaar. We reden door een wisselend erg droog landschap, meestal savanne met hoge grassen en zo nu en dan bos. Het zandpad was meestal niet eens breed genoeg voor een 4x4 en deze zat dus vol met fraaie sportstrepen. De afstand van 100 kilometer zouden we in 5 uur kunnen doen. De laatste 30 kilometers zou de weg nog slechter worden en dat bleek. De zaterdag ervoor had het flink geregend en ongeveer 5 kilometer voor de aankomst liepen we vast in een enorme plas blubber en water. Net even daarvoor was het al slechter geworden en stonden er al wat jongens ons op te wachten om eventueel te kunnen helpen. Ze zijn op de achterbumper meegereden, zich vasthoudend aan de imperial. Zoals gezegd liepen we vast, naast een enorme truck, die voor ons in dezelfde plas gestrand was. Die waren ze al aan het leegruimen om hem lichter te maken. Er stonden ongeveer 20 jongemannen. Ondernemers spirit kan ze niet ontzegd worden, want voor 60.000 Ariary wilden ze ons wel weer op weg helpen. Aangezien Feno een paar dagen ervoor ook al daar vast was komen te zitten en datzelfde bedrag ook had op moeten hoessten uit zijn karige inkomsten, besloten we al snel dit bedrag voor onze rekening te nemen toen we het sippe gezicht van Feno zagen. Goed, een uur later, al lachend, trekkend en duwend is ze het gelukt om ons uit de modderpoel te krijgen. Ze zaten van top tot teen onder de blubber. Wij waren er overigens ook niet blubberloos vanaf gekomen bij het verlaten van de auto, waarbij Brigitte haar slipper tot groot plezier van de groep in de modder bleef steken :-) En zeg nu zelf, waar kun je nu voor omgerekend € 21 zo een avontuur beleven :-).Uiteindelijk toch aangekomen op ons overnachtingsadres in Bekopaka. De grote Tsingy schijnen net dre dagen geopend te zijnna het natte seizoen, dus gaan we daar een wandeling maken in plaats van de kleine Tsingy. Veel klimmen en klauteren over trappen en langs wanden, met een 20 meter lange hangbrug over een 70 meter diep ravijn. Ik kijk er al naar uit met mijn hoogtevrees.........Tijdens het diner met de hotel manager aan de praat geraakt, een Schot van 60 jaar, die de hele wereld heeft afgereisd en de laatste 12 jaar in Madagaskar is blijven hangen. Hij heeft het hier erg naar zijn zin en is nu aangesteld om dit resort uit het slop te halen. Hij wist te vertellen dat de afgelopen dagen 3 van zijn bevooradingstrucks vast waren te komen zitten in de modder en ze met zebu-wagens (de lokale ossen-kar) alles op hebben moeten halen. Tijdens het regenseizoen zijn hier alle wegen namelijk onbegaanbaar en dus dicht.