Zaterdag 11-5 en zondag 12-5

Zaterdag 11-5 en zondag 12-5: De eerste 'misser'.
De avond ervoor ons ontbijt al mee naar de kamer gekregen, aangezien we om 6.30 uur al zouden vertrekken. De wekker ging dus al om 5.00 uur. Aangezien we onze spullen tijdens de trekking gedurende twee dagen zelf zouden dragen, alleen het hoogstnodige meegenomen. Toch op pad met rugzakken van zo een kilo of 10.
Bij vertrek bleek echter, dat er nog niemand van het hotel aanwezig was en dus het eten voor tijdens de trekking nog achter slot en grendel lag. Dus vertrek pas nadat iemand van het hotel van zijn bed was gelicht :-).
De weg naar Andringita National Parc was echt heel erg slecht, met name de bruggen verkeerden in zeer slechte toestand. Balken lagen los en vlogen tijdens het over de bruggen rijden alle kanten op. Patrick moest meeste keren achteruit lopend de auto goed over de brug leiden. Een heel avontuur. Over de 47 kilometer hebben we 3,5 uur gedaan.
In het National Parc kennis gemaakt met onze gids voor die twee dagen, Florence, een wat oudere vrouw met het figuur van een breinaald en naar gedurende de dag bleek verstoken van enige vorm van communicatieve vaardigheden :-((
De gids begon direct met lopen en in een tempo van een snelwandelaar. Ze had gelukkig vrij snel door dat Nederland vlak is en Nederlanders niet zó snel tegen bergen op kunnen lopen. De eerste dag zouden we 4,5 uur wandelen, dat bleek op het einde ruim 7 uur te zijn. Het te overbruggen hoogteverschil was maar liefst ruim 700 meter en de afstand die dag was 16 kilometer.......... Echt genieten van het landschap en het toch schitterende uitzicht was er dus niet bij. De uitleg die een gids toch behoord te geven ontbrak volkomen en de vele soorten lemuren, dieren en planten die er in dit gebied zouden moeten zijn, hebben we niet gezien en ook niet aangewezen of toegelicht gekregen. Uiteindelijk was het slechts een race tegen de klok om vóór het donker in het kamp te zijn.......wat ons net is gelukt. Al met al dus de eerste misser deze vakantie....
De avond in een hut met alleen maar Malagassiers en een jong stel uit Duitsland maakte echter veel goed. In de hut werd het eten gekookt en werd door de aanwezige Malagassiers druk gezongen en muziek gemaakt. Heel erg gezellig en een vrolijke bedoening, die ons die dag enigzins lieten vergeten. Na het 'diner' snel naar de tent, die al voor ons was opgezet. In ieder geval het besluit genomen die nacht niet om 2.30 uur (je leest het goed!) op te staan om Pic Bobby van 2.650 meter te beklimmen en de zonsopkomst te zien. Niet alleen vanwege de laaghangende bewolking die dag en naar bleek ook de volgende ochtend. Volgens onze 'gezellige gids' stond voor de beklimming 3 uur omhoog en 1,5 uur omlaag, maar van het Duitse stel begrepen we dat ze 8 uur onderweg zijn geweest. En die waren net als wij toch ook geen onervaren wandelaars. Daarnaast leek ons wandelen in het donker gezien het smalle pad met afgrond ook niet echt veilig......... Mede ook gezien de Malagassische 'tijdsinschatting' maar besloten om de volgende ochtend de snelste weg richting auto te nemen.

Zondag 12-5: Vervolg trekking.
De zondag om 6 uur opgestaan om de zonsopkomst tegen de rotswand te zien. Helaas alleen maar laaghangende bewolking net boven ons en best fris. Na het ontbijt begonnen aan de afdaling, die volgens onze gids 3,5 uur zou duren..........juist, na 2,5 uur stonden we beneden bij de auto, om vervolgens nog een half uur op Patrick en de chauffeur te moeten wachten en daarna nog ruim een kwartier op de drager, een zeer chagerijnig kijkende man (hij keek overigens niet alleen zo, maar hij was het nog ook).
De gids Florence afgezet bij het kantoor van het National Parc en bij het afscheid bleek ze opeens te kunnen praten :-) En nog wel in redelijk Engels ook :-). Had ze daar maar de vorige dag achter gekomen :-).De terugweg ging vrij voorspoedig en na een lunch van een half uur bij een zeer krakkemikkige brug, waren we binnen de 3 uur terug in Ambolovao, waar Njato al op ons stond te wachten. Direct vertrokken naar Fianarantsao. Onderweg nog even gestopt bij een stand waar ze van bladeren sisal touw en kunstwerkjes als manden en hoeden maken en bij een uitzicht dat heeft gedient als plaatje op het 2.000 Ariary biljet. Erg leuk en attent van Njato. Met hem als chauffeur en gids hebben we het erg getroffen!
In Tsara Guesthouse hebben we een kamer met schitterend uitzicht over Fianarantsao en de rijstvelden en we hebben zojuist overheerlijk gedineerd. Morgen staat een wandeling door dorpen rond de stad op het programma en gaan we bij lokale mensen thuis lunchen. We zijn erg benieuwd!!